een soort van onverschilligheid

wellicht nog wel ons grootste goed

omdat het hier uiteindelijk

vrijwel niemand iets kan schelen

of jij mijn of andere kijk

of ik op stand en jij de wijk

of jij nou u terwijl ik jij

één voor allen

allen voorbij  

mede-, Neder-, anderlander

hier werkt wie er werken ken

wie d'r hier doorgaans weinig vrij

boeit het meestal toch vrij weinig

of jij zondag of toch vrijdag

of ik jou moet of jij mij mag

of jij nou wit terwijl ik zwart

soms hand in hand

vaak hart tot hart  

al lijken we als dag op nacht

onze strijd gelijkenissen

het zou er hier toe kunnen doen

wat zou het uit moeten maken

of jij van dame of toch heer

of ik met minder jij met meer

of jij nou groots waar ik dan klein

vooruit komt voort

uit anders zijn  

kaders tralies

hokjes fabels

ik heb jou als

jij dan mij hebt

geen goed of slecht

slechts nep of echt

hier zijn we wij

en zonder zij  

een soort van onverschilligheid

De nog verse Rotterdamse stadsdichter schreef zijn nieuwste stadsgedicht in het licht van de Tweede Kamerverkiezingen in 2017. 
In het gedicht beschrijft Derek Otte de ziel van Rotterdam, een stad waarin het niet uitmaakt wat je afkomst of geloof is.

In naam van een ieder die het leven liet of alleen achter is gebleven. Toen hels fluitende inktvlekken op een onbeschreven stad geschiedenis schreven. Niemand vond de dood die dag want er werd niet naar gezocht. Men leefde slechts in een tot resten geblazen veste die tot dan toe dapper vocht. Handen naar de hemel geheven, zonder hart geen reanimatie.

Maar als de stad die dag overleed, vormden zij het bewijs van reïncarnatie.

Zij die van handen naar de hemel naar klauwen uit de mouwen gingen. Die van afgrijzen naar oprijzen en van rouwen naar bouwen gingen. In naam van iedereen die besloot te helpen toen. In naam van iedereen die het ogenschijnlijk onmogelijke gewoon besloot te doen.

Ooggetuigen verdwijnen stilletjes maar het verhaal blijft hier in aanbouw, aanschouw: de gehavende havenstad herboren. Zij gingen voor, wij zetten door, voor later gaan de verhalen nooit verloren. 

In naam van noeste arbeid, rechte ruggen. Van niet over rozen maar over bruggen. Door het oog van de naald en een gat in de tijd. Zwakker door toen? Sterker door strijd.

Die abstracte aanblik en geromantiseerde rauwheid hier ze, vormen slechts de erfenis: zwart/wit-beelden van je geboortegrond leren je wat een stad in scherven is. Ons gekrijs ging in hijskranen, onze pijn vormde woningen en kantoren als pijlers die de horizon doorprikken. Van abominabel naar fenomenaal, een kolossale stad waar de tijd blijft doortikken.

In naam van zware lasten, onhaalbare idealen en tomeloze dromen. In naam van Rotterdammers die waren, zijn en komen. In naam van Noord tot Oost, van Zuid zó door naar West. In naam van niet bijzonder maar wel anders dan de rest. In naam van 14 mei 1940 en vooral van wat daarna kwam. In naam van vroeger, wonen wij in de toekomst: Rotterdam.

ik schreef nooit op de lijntjes
alsof ik ergens wist als kind
dat wat echt telt in het leven
tussen de regels door begint

net vloog er een zin voorbij
die alle pijn omvatte
alsof ik even alles
in ’t universum snapte
die zin bezat problemen
alle vragen overal
al het onrecht en verdriet
maar het antwoord bovenal
alles zou zijn opgelost
had ik ‘m opgeschreven
hij was niet eens zo lastig
nu ben ik ‘m vergeten