Stoplichten versprongen nog.

Het natte asfalt glansde.

Passanten versnelden plotseling hun pas
en trokken jachtig langs de koplampen
van het moordend ongeduld.

Druppels wentelden blindelings
in walmend fosfor.

Verderop verdrongen bonkige gestalten zich
om de pas gestorven jongen
het mes
als schril contrast
in de verkilde vingers.

Handlangers trachtten te markeren.

Kantoren

grafzerken van glas
omrandden het vooronder van de stad.

Taxi's zwenkten achterdochtig
in oprukkend verkeer.

Claxons weerklonken dof
op de fronten van sombere banken.

In bochten vonkten trams
en ginds dwongen bussen voorrang af.

De mensen dansten.

Trompetten schalden de mars
van een geforceerd bewind.

Schrikachtige blikken stompten op
het harnas van de weerstand.

Dronken mannen waggelden
trappen af.

In de nissen van de winkels
rotten de resten van de dag.

Kansarmen gokten.

In de gewelven van de wereld
klampten ze zich voorzichtig vast.

Holle hallen verschaften nachtmerries
hun verwarmde comfort.

Stappen ontspoorden of vertrokken.

Rochelende stemmen verpatsten
het geluk.

Een vertrapt gezicht
achter het mombakkes van de afstand
verkwanselde het verlangen.

Het wachten was op de verlossing.