zullen we gewoon doen
alsof we allebei
een boom zijn,

dan gaan we samen
op bed wortel liggen
schieten, de armen omhoog

gegooid, dat ze dan
maar snel in elkaar
groeien als takken

en eenmaal in elkaar
verstrengeld geraakt
is het wachten op

al die witte duiven
die alleen maar geluk
kunnen meebrengen

want van nestjes bouwen
hebben ze in tegenstelling
tot jij en ik geen kaas gegeten

Kleine jongens
worden ook groot
op achtergronden,
in afgelegen hostels,
achter woorden, schermen
en in hoekjes

waar ze zinnen zoeken,
in het donker vragen
naar Rotterdams talent
of van buiten stadsgrenzen
om aan het licht
te kunnen brengen,

om mee te groeien,
op te bloeien
als toekomstige sterren
die moeten schitteren
aan de welbekende skyline
waar nieuwe generaties

zich aan vergapen
zonder in spotlights
te hoeven staan-
daarvan word je blind
voor de ontwikkeling
die voor het oprapen ligt,

die broodnodig is
om groot te worden,
om als kleine jongen
jezelf als man op de
voorgrond te plaatsen
omdat dit soms een kunst is.

Geliefden die afscheid nemen hebben poëzie nodig
als redmiddel voor zichzelf, om niet te slopen
waar ze de prijs al voor betaald hebben
zodat ze ervan leren voor een volgende affaire.

Zelfs affaires hoeven niet altijd negatief te zijn
als je het grote plaatje beter ziet dan de eerste indruk
die je doet twijfelen, want als de gravitas eetbaar blijkt
hebben andere groepen mensen er alleen maar profijt van.

Als je wereld in brand staat doordat
je door de hoogvliegende boompjes het bos niet meer ziet
houdt zelfs poëzie geen kogels tegen

en zal het effect van een advertentie ook meevallen
als de poëzie slechts vraagt om ‘niet afwachten maar actie’
met de hand op de borst van het leven.