bladeren door de voorbije tijd 

sta je weer voor de deur van je huis

de tuin is vernield

in lege kamers 

een kloppende stilte op je handen

als trilling van opgehouden leven

wie niet meer is

is een schaduw op deze muren

werk van een gestoorde god 

met veel discipelen 

en toch is het licht bij de ramen

van dagen die niet terugdeinzen voor haat 

daarom borduur ik een vaandel  

met de namen van vermisten

hoop is van zachte klei

deze grenzen zijn geboren

uit een hand

later als woorden

nog later als gedrag

omdat wij zelf te weinig zijn

zochten we in de lucht

bij andere krachten

of alles al voorbeschikt was

meer hoeven we niet te zeggen

en toch is de dag een uitdaging

voor tekens uit handen

om de juiste woorden te vinden

lopen aan de rand van licht en schaduw

steeds een andere kleur te kiezen

een andere weg

daar is het lopen begonnen

hier stond ik op jou te wachten

verderop bouwden we een huis

los van dromen is dit maar een opsomming

op de grond de schaduw van een mens

het water is in de nacht bevroren

de dag kijkt naar ons in spiegels 

de stilte tekent eenzaamheid 

met gezichten langs de weg

een schim ben je

de rest is een spel in je hoofd

        wie liep met jou mee

        met een steen in de hand

        wie opende een tuin op je route 

        door de dwaling van het noemen

        ben je een mens 

        vergeten is vergelding

het geluid van je lepel in de beker

redt me uit de schaduw van de winter