moeder schuilt achter de boom

op mijn straat

streelt de gescheurde stam

met haar gezwollen sponzige handen

blijft staan

komt niet

gaat niet

alsof ze mijn flat bewaakt

ik ga naar beneden

ze is al weg

de boom ruikt naar wasmiddel

madam Diana op de bank

strooit broodkruimels

haar dikke benen met spataderen

zo wijd geopend

alsof ze alle verdwaalde duiven van Rotterdam

onder haar kanten rok wil vangen

Sara leest liever kranten dan boeken

vooral de dagkranten die de volgende dag oud worden

ze houdt niet van de oude foto’s

Leila

ach, Leila kijkt altijd

met een open mond en grote ogen

altijd

ziet ze nieuwe dingen in dat dom ding

als ik ooit op zoek naar mijn verloren herinneringen

wijk vijf van Teheran mag bezoeken*

zal ik de oeroude veneroloog

het adres van haar graf vragen

de herhalende show van blote benen en billen

de kettingmoorden en de kortstondige liefdes

het spoor van clusterbommen

in de nocturnes van de krekels

die de uit elkaar lopende lapjes

van de aan flarden gescheurde dag

tot een patchwork poëzie samenvoegen:

deze balpen

die theepot

hotel New York

de oude eettafel

de spoelbak

de laatste tram van lijn 5

het meisje

dat haar kroeshaar helblond verft

en de moeder, madam Diana, Sara

Leila, ach…, dierbare Leila…

*De al verdwenen rosse buurt van Teheran lag in wijk vijf. Die heette ‘Shahre no’ (de nieuwe stad).

een kale kleur uit mijn donkere kelder

op een ongeduldig ogenblik in de ochtend

ik moet mijn muze overtuigen

dat ik mijn ivoren toren verlaten moet

het ogenblik koud en klein

de ochtendkleur wit en wazig

ik sla de trappen over

om neer te dalen

omhoog lijkt de aarde niet aardig

en omlaag

heb ik een aardappel in mijn keel

ik weet wat ik doe

ik vergeet de benauwde kelder en de winderige toren

en ga wandelen door de drukke straten van Rotterdam

als ik aan de dood denk

droom ik van een oeroude vrouw

in een uuroud meisje

en herinner me

dat ik een afspraak heb

in de Paradijstuin* van Esfahan

de stad waarin ik

archibouwliedjes zong

op straat

langs de rivier

en in de bosjes

de enige keer dat ik hier wilde zingen

was er geen microfoon in de ring

en ik ging knock-out

in de eerste ronde

zoals afgesproken

niet dat ik erbij betrokken was

nee

ik ben niet goed in uitspraken

laat staan afspraken

toen ik me hier in een hoerhuis nestelde

naast een aardige boervrouw

wist niemand

of ik een dwaas was

of een vreemde snuiter

nu mij na vele jaren

het ABN geen donder kan schelen

want ik heb geleerd

van achter naar voren te lezen

kan ik in mijn huurwoning

(met een aanzienlijke huurachterstand)

Mevrouw Ineke van der Berg

(mijn aardige buurvrouw)

een kopje Turkse koffie aanbidden

En verder

‘er zijn geen nieuwe berichten’

*Paradijstuin is de naam van de nieuwe begraafplaats van Esfahan

uit de bundel: Ballingschaap, Bornmeer, Leeuwarden, 2005