'Wat is poëzie? Ik vind dat altijd een moeilijke vraag. Zo weinig als ik de laatste tijd schrijf en lees, ben ik ook niet in de beste positie hier een antwoord op te formuleren. In ieder geval is het dit: het gelukzalige voorovergebogen zitten over mijn laptop op zoek naar woorden. Op zoek naar wat het gedicht wil vertellen. In logische en consistente bewoordingen, zodat er een eenheid ontstaat. Dichten is het gedicht helpen zijn vorm te vinden. Een herkenbaar bouwwerkje te worden dat een onzichtbare plaats inneemt tussen miljoenen andere bouwwerkjes uit de vaardige handen van andere dichters. Dichten is vergeefs. Er is bijna niemand die mij bij leven leest, er zal niemand zijn die het daarna leest. Maar het is niet vergeefser dan de groet aan een bekende op straat, het verloren kentekenbewijs van de auto, de eerste baby van een nieuw jaar. En de immensheid van dat vergeefse, dat is dan weer poëzie,' aldus Marco Nijmeijer.

Marco Nijmeijer (1964) komt uit een familie die moeilijk kunstzinnig te noemen is. Maar op de middelbare school verslond hij de poëzie in de leerboeken Nederlands en begon zelf te schrijven.

Marco Nijmeijer studeerde natuurkunde in Leiden en promoveerde in 1990 aan de Rijksuniversiteit Leiden op het proefschrift Simulation of fluid interfaces. Hij is (co-)auteur van zo’n 30 wetenschappelijke publicaties op het gebied van de statistische en numerieke fysica. Na postdoc posities in België, de Verenigde Staten, Frankrijk en Italië kwam hij in 1997 in Rotterdam wonen en ging werken voor het bedrijfsleven.

In Rotterdam ontwikkelde hij zich ook als dichter. In 1999 verscheen Lief er zal geen liefde zijn (uitgeverij De Geus), in 2007 verschenen Een bed van boomkruinen en vogels (uitgeverij Holland) en Misschien is water van dun hout (stichting Unión Latina). Laatstgenoemde is een samenwerking met beeldend kunstenaar João Colagem.

Behalve in de bundels zijn gedichten opgenomen in de tijdschriften Passionate, Krakatau, Zwart Water , Le Foudulire International, Brabant Literair en Nieuw Rotterdams Tij en in de volgende bundels: Vaders (Stichting Beeld & Taal, 1999), Voeten vegen alvorens het park te betreden (Stichting Sonsbeek 100 jaar Stadspark, 1999), Geur van honing en jonge melk (uitgeverij Kwadraat, 2000), Beelden in vervoering/Captured images (uitgeverij Bèta Imaginations, 2000), Woorden groeien niet aan letters (Stichting Kulturele Vorming Rotterdam, 2000) , Want met kin en lippen weg kan niet gekust (samengesteld en geproduceerd door Jana Beranová voor Dichters voor Vrede, 2003), Alles voor de liefde (Uitgeverij 521, 2004), Licht stroomde door de straat (Stichting Palestijnse Islamieten in Nederland, 2006), De beste blessures moeten nog komen (uitgeverij Douane, 2006), Gedichten voor het hart (Rainbow Essentials reeks, uitgeverij Maarten Muntinga, 2006).

In juli 2010 was een gedicht uit de bundel Misschien is water van dun hout op meerdere locaties in Rotterdam te zien als gedicht van de maand.

Delen van het gedicht Ik wil weten waar de straat liegt zijn opgenomen in de video Fragmenten van Gabriela Guzman. De video is in 2002 getoond in het historisch museum Schielandhuis te Rotterdam. Marco is te horen geweest in het radio-programma De avonden (VPRO) en is er over hem geschreven in de kranten BN/De Stem en de Volkskrant.

Hij schreef poëzierecensies voor het Rotterdams Dagblad in de nadagen van deze krant.

Als voorzitter van de Stichting Weerwoord was hij in de jaren 1998-2006 als organisator actief. Stichting Weerwoord organiseerde het maandelijkse Rotterdamse poëziepodium Poëzie in Rotterdam en verschillende andere podia. Daaronder vallen bijv. de Rotterdamse editie van de Vrije Boekendagen, optredens tijdens de Landelijke Gedichtendag en het voormalige “late night” programma van Poetry International: Poetry Pandora.

• Lief er zal geen liefde zijn (Uitgeverij de Geus, 1999)
• Een bed van boomkruinen en vogels (Uitgeverij Holland, 2007)
• Misschien is water van dun hout (Stichting Union Latina, 2007)

Voor meer info: www.marconijmeijer.nl