Hoestte er op 'n ochtend eentje op;
figurant uit een droom, verstekeling
in de wereld waarin ik ontwaakte.

Dat ik wegkwam, dacht het bedacht
figuurtje en maakte zich voorwaar
onwaarneembaar, ook toen ik weer

de ogen sloot; de droom kwam niet
opnieuw voorbij. En erin hij juist
zo in zijn sas met de slootakte!

Wie weet wacht hij nog elke nacht
onder mijn bed op een gelegenheid
in zijn droomsloot terug te springen.

Met die droge haiku-plons, waarvan
hij overigens, met een moede zucht,
zich altijd kletsnat distantieerde.

Je had alle gaatjes gedicht. Vallen gezet.

Tijd zijn beloop gelaten. Afgewacht.

Geen muis leek meer in huis.

Maar wát dan in je ooghoek daarjuist?

Waanbeeldje, trippelend over het tapijt,

vol drang tot verwerkelijking, met appetijt.

Knaagde weer de twijfel tussen je oren...

Had hij in jouw hoofd soms een holletje,

van waaruit hij de wereld in piepte?

Besef dan, kleine muis, jij hoort niet thuis

in de werkelijkheid, zij staat vol vallen.

Je bent er zó geweest. Blijf maar onwaar,

imaginair, mijn kleine hersenschim.

In mijn hoofd is het wel niet werelds,

maar je blijft er heel, en ongedeerd.

Ontwaak je in een tijdloos interval.

Een vierentwintig karaats tapijtje van licht

ligt betoverend op de vloer.

Wacht buiten soms Arcadië op mij?

Naar de voordeur! Een gouden brief

blinkt op de voetmat, een invitatie:

Het is echt hiér, ga nu zonder vrees,

zonder verweer – vertrouw 'n keer!

De open deur dan: o, je weet heus wel,

niets nieuws blinkt onder de zon, alom

onttovering. Gedwee schuifel je mee

met de meute, over de koopmarkt.

Maar toch, afgaand op de rooksignalen,

een lekkerbekje in het vooruitzicht!

Alles is veel voor wie niet veel verwacht,

is ooit in de Dapperstraat gedacht.