De barman baste als een schorre bouvier

dat we zouwe opzoute, en zo geschiedde.

En het regent in Rotterdam. Heel hard.

Buitenstaanders, barre geestverschijningen,

buitengewoon beschonken op de Binnenweg.

En het regent jeneverkelkjes op de stoep.

Diepe gedachten over leven en vergaan

in kringen van waterplassen dienen zich aan.

Over hoe lang je in glaasjes kijken kan,

die om je heen kortstondig blijven staan.

Het regent in Rotterdam, de hemel is dicht

en niemand weet wat wél nog open is. 

O Rotterdams hart, zo broos en delicaat,

u ontvallen ongezouten  afscheidswoorden:

dat je de touwtering, de vinkentering, en

het weerlicht dan, en het dondert alsof

een foute formatie Heinkels overgaat.

En het regent in Rotterdam, inderdaad.

Droegen zondags wollen vesten,

truien met motieven van moeder

de vrouw (thuis druk in de weer 

met dampende bloemkool, eigenheimers,

knusjes sudderend draadjesvlees)

Rookten bedaagd hun Gouden Oogst.

Geen onvertogen woord geen gemorste

askegel. Vonden van de wereld wat G-

BJ Hilterman zei (dan zwegen wij).

Mochten gaarne een stootje op het groene

laken wagen, dat soort hardcore en

pom-pommerance. in fijne ambiance,

dat mag ook wel eens gezegd.

Kreten op tijd, nipten aan borrels

met beheersing, uitblazend bitterbalhitte.

Stootten met ellebogen met inlegstukjes

bovenste beste patronen bijeen. Wie

caramboleerde was mooi de klos.

Demis Roussos en Vicky Leandros

bezongen op de radio het verlangen, Frits

van Turenhout nec-nacte null-null.

En Karel Appel rotzooide maar wat an,

dat had ie zelf toegegeven.

De winnaar won een reep naar voorkeur.

Je kon kiezen tussen puur, melkhazelnoot,

of anders advocaat. Een aardigheidje, zo

bleef het tenminste toch sportief.

Ik reikte naast mij, naar een koffer

maar in een leegte verzonk mijn hand.       

In een ultramarijn, binnenstebuiten

gekeerd, verloren voorwerpenland.                 

Wachtruimte, waar weeskoffers staan     

vergaderd. Huiveringen doorvoeren

hun dunhuidigheden, onder de plok

van een lekkend leeglopende klok.

Wie niet zichzelf kent, opent zich

een koffer; westenwind komt vals

besnaard voordragen uit nagelaten

werk, verdane versnipperdagen.

Vuurstenen, droombrood, vreemde valuta

komen hem behoren, een achteloos, niet

achterhaalbaar verdriet van bomen 

langs voorbije wegen losgekomen.

Wie niet zich kent, hoort boven zich

galm van de voetstap, voetstap die    

zo innig, o zo innig zich

had willen hechten aan de voetstap.