Zou men ons nu meê niet hooren,

Zou men ons nu meê niet hooren

Door een lieflyk maetgezang,

Nu de Heilant is geboren?

Wat vertoeven wy dus lang

Na te volgen 's hemels koren?

Kaetst een rots de stem weérom,

Zouden wy, zouden wy dan wezen stom?

Neen, 't voegt ons die hemellmgen,

Die ons zyn geboorte zingen,

Na te volgen, dat de lof

Opstyg tot in 's hemels hof,

Aerde en lucht daer van gewagen.

Eer zy Godt, die welbehagen,

In ons, arme schepslen, heeft:

En den vrede op d'aerde geeft.

Heft nogh aen een' hooger toon,

Dat die klinke voor zyn' troon,

Daer hy eeuwig is gezeten,

Boven reik van 't sterflyk oog.

Eer zy Gode in 't ongemeten

En het onbegryplyk hoog.

Zingt en speelt, verdubbelt weér,

Zingt en speelt, verdubbelt weér:

Gode alleen, Gode alleen de lof en eer.

Gode alleen, Gode alleen de lof en eer.

Veeltyts vereert men jeugdigh kruit,

Den genen, die op nieus verjaren:

Waer meê men mogelyk beduit,

Dat 's levenstyt zoo is vervaren:

En als een bloemtje ras vergaen.

O zaligh, die naer beter staen!

Naer beter staen, door ware deugt,

Waer door 't alleenlyk is 't erlangen;

En ondertusschen zigh verheugt;

In 't gene dat men heeft ontfangen:

Want hier in, en in 't rein gemoet,

Bestaet op aerde 't hoogste goet.

Ontfangt dan, zuster, van myn mont,

ln plaets van licht verwelkbare bloemen,

Dit tot een wensch uit 's herten gront,

Want grooter goet is niet te noemen.

Maer wat? dat gy zoo lang dus leeft,

Dat Godt u 't eeuwigh leven geeft.

Een jeugdigh leven zonder pyn;

Een vreugdigh, dat поit zal verdrieten;

Daer m' eindeloos by Godt zal zyn,

En zyne zaligheit genieten;

О, wierd ons bloemtje dus geplukt,

Wat wierdt het zaligh afgerukt?