Poëzie is voor mij het verhaal

dat men mij vroeger vertelde

van een man die op zijn zolder

een vliegtuig van beton had gebouwd

en trots tegen iedereen zei

dat het wel kon vliegen

maar niet door het dakraam kon. 

Het trottoir is opgebroken,

weken lag het als een stijve wond

die in de straathuid werd gestoken

- nu is de vorst uit de grond

en twee mannen graven een put, recht

onder mijn raam. Ik loer naar ze,

verscholen achter de vitrage,

en zie hoe het wordt blootgelegd:

het wonder van het ondergrondse,

de dikke darmen van de straat,

het netwerk van wat bovengronds 

vaak op gespannen voet staat.

Ze steken spaden in de stront

waar het riool is stukgeslagen,

het stinkt en ettert uit de wond,

ze roepen kreten naar hun maten

die verderop in net zo’n put

met hun gereedschap staan te roeren.

Alles, zegt men, heeft zijn nut,

en zeker dit, en zelfs mijn loeren.

Ze houden mijn gedachten vast

tussen het beeld van hun geploeter

en de wereld van mijn boekenkast.

Ze herinneren me aan vroeger,

aan jou, toen jij zo’n werkman was

die grond verzette in vreemde straten

en ’s avonds doodmoe thuiskwam, op was.

Hoeveel boeken ik daarna ook las,

dat beeld heeft mij niet verlaten,

en hoewel het in zijn diepste wezen

door een scheuring werd ontwricht

(daar viel niet tegen op te lezen),

zou ik daar nu graag over praten.

Het is te laat. Die put is dicht. 

Hij heeft een schuurtje gebouwd,

achterin de tuin bij het kreupelhout,

eigenlijk meer een flinke kast

voor de bezem, klein gereedschap.

Hij loopt er heen over het tegelpad,

door zijn Avenue des Aha's, over

een loper die de rozen hebben uitgerold,

de daglelies groeten melancholisch

Langs de menigte van de hortensia

bereikt hij het gehucht van de koningin,

waar Hark en Spa op hem wachten,

zijn geliefde en trouwe ministers.

Nu heeft hij alleen zijn dromen nog.

Zijn wereld is klein geworden.

Straks komen de schaduwen, de regens,

misschien komt er sneeuw, deze winter.