je vraagt aan mij waarover ik graag schrijf

het antwoord kan maar 1 ding zijn: de liefde

nog los van al hetgeen dat mij ontriefde

aan kleerscheuren, frustraties en gekijf

of angstvisioenen die mij keer op keer

dit dichterschap voorgoed willen ontroven

zij kunnen mij geen beterschap beloven

wat is ze, buiten zinnen, ook offreer

hoezeer ik hier de gulle gastheer speel

hun aantallen zijn eerder toegenomen

ze zijn er op de dag en in mijn dromen

vandaar dat ik, bij dezen, mededeel:

dat mijn gedicht, zo vlak in regelmaat,

de liefde nooit uitbundig heeft beschreven

veeleer, en tot op heden zo gebleven,

is het mijn onmacht waar het steeds om gaat.

waarom schrijf ik je deze brief

hoe zeg ik dat ik van je houd

we zijn verwijderd van elkaar

en hebben het voor altijd koud

ik zie jou staan zoals je bent

nog zonder op of om te zien

heb je steeds weer je ziel verklaard

op mij vertrouwend, bovendien

mijn machteloosheid is te groot

met jou voorgoed bevriend te zijn

al heb ik je wel innig lief

en delen wij elkanders pijn

blijf bij mij, is wat ik je vraag

weet dat je bij mij schuilen mag

nog ongezien jouw ongehoord

zeg rustig: a-sociaal gedrag.

het laatste vers door mij geschreven

zal als het allereerste zijn

want zonder antwoord waarom pijn

tot aan het eind toe is gebleven

al evenmin zal het mij zeggen

wie of ik anders ben geweest

dan een die niet wist wie hij was

en die zichzelf niet uit kon leggen

het zal geen antwoord willen geven

omtrent de zin van dit bestaan

dat kwam, maar dat ook zal vergaan

als een fragment om voor te leven

een god zal het nooit openbaren

'n mensenleven duurt te kort

zo ook het mijne, tot besluit

van al hetgeen ik wou verklaren