toen ik mijn gordijn openschoof stond er een treintje

op het nooit gebruikte spoor voor mijn huis

die dag liepen in de straat alleen mensen die een zwarte jas droegen 

er was een hek waarlangs postbodes in- en uitzwermden 

auto's waren antracietkleurig en alle huizen te koop 

die dag lukte het weer niet om met verkleinwoorden de wereld te dwingen 

ook al stond voor mijn raam het treintje met de ronde koplampjes 

en had iemand de hele winter in vierentwintig uur gestopt 

dat is de man die zichzelf speelt conducteur en machinist is

door een koud fluitje gilt met een spiegelei zwaait de deuren sluit

kaarten met gezichten sturen ze

uitsnedes zonder benen of letters

langs een onderbroken lijn met een schaar

de eeuwigheid begint bij het pijltje

van sommigen ken ik het handschrift niet

ik krijg tekeningen met rode strepen waar het alfabet zich in verstopt

ik krijg een vrouw in een open raam en een paard

aan een vreemd strand  een kind dat ik me herinner

ze sturen talloze lege vellen zonder afzender

een postelastiek om mijn hoofd

en het gebod om te schrijven

ik krijg de heilige Rita voor onmogelijke zaken

de vrouw met de indianen in haar hoofd
die geen moment hun mond houden
is een moeder die zeven kinderen verloor

ik hoor dit bij de kapper
het waren allemaal zonen
geen werd ouder dan een jaar

sindsdien raakt niemand haar meer aan
over mijn hoofd heen
bespreken de kapsters deze kwestie

ze is in de buurt gezien
draagt veren achter haar oren
vogels maken nesten in haar haar

de kapsters proberen haar te lokken
maar ze is schichtig en praat
alleen tegen het opperhoofd