In mijn hoofd ligt een gedichtenmachine

onophoudelijk op de loer.

Met zijn onzichtbare grijparm pakt

hij steeds en overal dingen weg.

De machine houdt niet van lawaai,

van opscheppers en acteurs al helemaal niet.

De machine houdt eigenlijk nergens van,

ja, van het stiekeme wegplukken zelf!

Van de oogwimper die knippert zonder benul,

van de lege toiletrol half tussen de klep van een vuilnisbak,

van de modderspatten op een verwaarloosde auto,

van alles wat blijft liggen in alle verhalen.

De machine is trots dat hij geen geluid geeft

en geen schroeven of bouten bevat.

Luidkeels ontkent hij dan ook machine te zijn.

Zolang hij niet wegvliegt 

en ik 'm oliën blijven mag,

sta ik die ontkenning liefdevol toe.

Wat ik tot dusver heb gedaan met mijn leven is weinig,

ik heb het niet op straat gegooid,

niet geslagen,

niet geaaid,

niet één keer nauwkeurig bekeken.

Ik houd mijn handen thuis en sluit bij voorkeur mijn ogen.

Wat ik tot dusver heb gedaan met mijn leven is weinig,

nee schudden,

zuchten,

steunen,

uitblazen van niets, 

daar ben ik grotendeels mee bezig geweest.

Ik behoor bij uitstek tot de mensensoort

die men oproept te ontwaken,

ter verbetering van het één of ander.

Met het leven weinig doen

is iets waarvan ik merk dat anderen dan ik

zich er ongemakkelijk bij voelen.

Aangezien ik niet van plan ben me ongemakkelijk te gaan voelen

ga ik gewoon door

met het leven weinig te doen.

Ik zeg: laat het maar een opdracht voor die anderen zijn

hun gevoelens van ongemak te leren beheersen

terwijl ik mijn leven alweer niet oppak

hangend in een stoel volle dagen

naar iets staar 

waarvan ik niets verlang

het minste een droom of idee waaraan ik zou kunnen werken.

Mijn taak van vandaag is niet beter te leren nadenken.

De feiten eerlijker op een rijtje te zetten.

Mijn geduld verder tot bloei te laten komen.

Of de omgeving met nog scherpere ogen waar te nemen.           

Al tijden heb ik mijn honger naar taken verloren, 

en zeker naar het soort taken dat beloften vooruit stuurt 

over vermeende inzichten en gedragingen van een hogere orde.

Mijn taak van vandaag (en morgen en overmorgen)

is dergelijke taken van me af te laten glijden.

Als ik geluk heb zijn er een paar momenten op een dag 

waarop ik kan zeggen dat die taak (dat af laten glijden, dus)

voor even is geslaagd.

Tijdens het boeren, gapen, niezen, scheten laten, masturberen, 

bouw ik mijn mooiste CV op.