de film van je leven flitst aan je ogen voorbij

als ik de film van je leven mocht regisseren

zou ik beginnen bij de virussen in je lijf

het menselijk lichaam bestaat

tenslotte voor negenennegentig procent uit zuurstof

koolstof waterstof stikstof calcium en fosfor

wat is dus werkelijk van jou

wat maakt jou tot jou

ik zou de virussen filmen hoe ze na het gestelde ultimatum

een alles vernietigende oorlog beginnen

zoals we die kennen van verre vreemde landen op het journaal

waar geen rambo nog iets aan redden kan

iedereen van het padje af

en er zou gesneuveld worden dat de stukken eraf vlogen

een oorlog die uiteindelijk resulteert in de totale overgave van je geest

zodat je niets anders kan dan naar mij verlangen

in de slotscène zou ik op ingenieuze wijze uitzoomen

om in softfocus in beeld te brengen hoe wij op de bank

verstrengeld met elkaar innig zoenen en versmelten

ik zou niet eens hoeven acteren

de doeners die het radarwerk in mijn lijf bestieren

staan te schreeuwen en stampen zwaaien met borden

geven knipperende lichtsignalen dat de boel

in het honderd loopt de soep in draait op tilt slaat

elke keer wanneer ik nies staat mijn hart een fractie

van een seconde stil

maar dat schijnt standaardprocedure

elke keer wanneer ik probeer te vliegen

voel ik pas hoe zwaar mijn lijf is

de nerven in de houten vloer zijn me vertrouwd

de pleuris is uitgebroken onder de doeners

bruggen worden opgeblazen tunnels dichtgegooid

er is geen weg terug een aanzienlijk gedeelte doeners

is in staking een ander gedeelte te dronken om te werken

en dan die krokodillentranen op mijn olifantshuid

de storthoop van het gezond verstand zwijgt in alle talen

haar stembanden lek gestoken

ik heb zin in bier veel bier maar begin eerst met ééntje

en waar is toch dat mooie sproetensnoetmeisje

hedenavond <uitgesproken door een megafoon>

is het achterste van de tong niet toegankelijk voor publiek
die beerput is omsnoerd met een kuisheidsgordel
een ondoordringbaar woud van leugens en valse beloftes omringen het

hoe lief is het mij om eens een politicus aan te kijken
met de waarheid in het gelaat

op het achterste van zijn tong in de witte aanslag
resideert genoegzaam de fat de ijdeltuit
vanitas voor vrienden

ongedurig roffelt hij met zijn vingers
'ik ben toch zeker degene die de formules bezit
om een hemel op aarde te bewerkstelligen
waarom krijg ik dan niet de erkenning
die mij toebehoort'

er fladdert iets tinkelbellerigs van trots venijnig rond zijn hoofd

en wat er ook geslikt wordt
wegspoelen lukt niet

gedurende de waan van de dag krijsen de meeuwen
omdat meeuwen nu eenmaal krijsen tijdens de waan van de dag

op hoge poten eist hij een stem
tenzij smeken beter werkt