En nu vraag ik je, jij gelatene, jij koelbloedige

die het nodig vond om op een ochtend, weliswaar

door specialisten voorspeld, alsnog onverwacht en

te vroeg met onbekende bestemming te vertrekken

nu vraag ik je, en ik houd het kort, moet me haasten

wil ik de lichting van 18:00 uur halen, een extra zegel

voor de zekerheid, plus een blauwe voor de luchtpost, ik

zou niet willen dat dit schrijven retour kwam, te weinig

porto, adres onbekend, of dat het zou blijven liggen op

zo’n ouderwets postkantoor, een volgestapeld bureau, in

een gesloten map, een juten zak, of gewoon de afvalbak, nu

vraag ik je, jij enige, jij afwezige, zeg mij: wat moet ik doen

als ik op een doordeweekse avond midden in de kamer sta -

twee vorken, twee messen, twee borden in mijn hand

uit: Poste restante, Azul Press, 2015

Iedere leeftijd zijn eigen kamer. Elk jaar zijn

eigen kast. Dozen vol papier, mappen met

foto’s, alles van stempels en codes voorzien.

Het wordt dringen met de jaren. Het pakhuis,

volgens beproefd model gebouwd, kan niet

groeien. De enige optie is schiften, ruimen.

Deskundig personeel is graag behulpzaam.

Zij weten als geen ander wat met zorg wordt

bewaard. Dat gaat als eerste de container in.

Namen van vrienden verbleken tot een letter.

Plannen voor later komen als grijze stroken

uit de versnipperaar. De uniformen kijken je

blijmoedig aan. Tijd om een verdieping lager

te gaan. Daar kleden ze je uit, breken je bril,

scheppen met lepels je ogen uit hun kassen,

wrikken fluitend de tanden uit je mond. Naakt

en blind tast je in het rond. Tot slot een hand,

een schop. Je struikelt door de achteruitgang.

uit: Het huis woont in mij, Podium, 2013

Bij het houden van haar lichaam, vast

als een kind dat aandacht vraagt, maar

dan zwijgend, moeizaam lachend, zie ik

hoe een leven langzaam uiteenvalt

tot stof, tot zand, door mijn vingers, als

water in een rivier die rond gaat, eerst

ondergronds, dan omhoog over land

naar zee, het strand nu stil en rood.

Zij traant, ik troost. Met gesloten ogen

kijkt ze door mij heen, grijpt een hand

en schuift als een ring de herinnering

om mijn hart. Een geest verdampt,

stolt en neemt genoegen met een ander

lichaam, tijdelijk, tot ook ik verwaai.

uit: Tot ook ik verwaai, Podium, 2009