Ik raap de galm
van je voorhoofd
uit je voeten scheur

ik de stegen
om je schouders
hang ik de nachten

voor jou wenk ik
vijfentwintig
zwaluwen om je

te vergezellen
op je smalle schip
en zeven maal vijftien

knopen leer ik je
knopen met je
ogen dicht

ik zet de aarde
nader rondom
jouw gezicht

god wat lijk je
op je vader

Als ik dood ben
niet nu
later, als ik dood ben
dan wil ik zo’n platte granieten zerk
hak het aanrechtblad maar uit de keuken
en plant vrouwenmantel in de gootsteen op mijn graf
stevig in de aarde drukken
en goed water geven

Gedachteloze dagen volgden
een vrouw op een brug
alles hield op te bestaan
en de wind waaide
het water stroomde
regenwormen ploegden zich door
de bewegende aarde
vogels maakten nesten
mensen sloten vriendschappen
of begonnen een oorlog om niets
om macht, om eer, om bodemstoffen

de aarde draaide, de zon scheen of
de maan, kinderen werden ziek en
herstelden, brood werd gebakken
monden gevoed
het vuur laaide en doofde
kortom alles hield op
en ging door waar het mee bezig was
zoals het hoorde

een vrouw bleef achter
op een brug, telde de nerven
in haar hersenen
telde er elke dag wat minder
wat niet gaf, want ze vergat
het aantal van de dag ervoor
en ook dat was niet zo erg