Terugdenkend sip ik weer over

mijn naamgenoten in het Franse,

die langs de kustlijn en tot zover

het oog reikte op ’t deinend dansen

der golven crepeerden in d’olie –

en op het strand. Zoals toen te zien

in het Journaal op televisie.

Met alle nare close-ups van dien.

’t Was een ornithologische ramp

die had kùnnen worden voorkomen,

vond Greenpeace. Helaas, dit nu ziende,

blíjft nochtans het zijn omgekomen

door onderkoeling, ademnood, kramp

van zoveel gevederde vrienden.

’t Is hartje winter en bij de tramhalte

giert een venijnige oostenwind

mij frontaal tegemoet:

adembenemend.

Vanboven, in mijn vanbinnen

gewatteerde leren jack,

is het nog te harden.

Maar vanonder, in mijn goeie,

ouwe, versleten Wrangler,

sta ik rillerig op de tocht:

de ijzige stormwind doorwoelt

mijn kruis en vernikkelt

bijkans mijn scrotum.

Terwijl ik, besef ik, daar

geen bal, ja geen zak

aan kan doen.

Gelaten denk ik:

nou ja, laat maar waaien.

Maar gelukkig, daar hebbie

waratje de tram: einde kruistocht.

(’t Zal godverdomme tijd worden!)

Chaos, puin, roet, as en kraters,

Ondergelopen kelders, zwarte waters:

Rotterdam, verraderlijk gebombardeerd,

Kwam ten val, werd zwaar gemutileerd;

Rechtte zich nochtans de rug en stond

Andermaal kaarsrecht boven de grond.

Als toonbeeld van haar onverwoestbaarheid

Troont hier de NDP: hardstalen feit

Nou de stad van gloeiend beton is,

doorklief je het beste nog de Maas

per watertaxi: langs je kanis

strijkt dan een briesje – vlindergeraas.

De ‘stuur’ koerst aan op Hotel New York,

waar je van boord stapt naar het terras

om te gaan lunchen met knife & fork:

top is het leven, ’t ligt waterpas.

Tink'lende glazen, een schaterlach.

Scheepshondgeblaf, heel in de verte.

Een heli- chopt retour zo ie kwam.

Wijl de havens rondom met hun pracht

je niets doen dan wereldofferte:

profiteer – zomer in Rotterdam!