Om meer te doen dan louter liggen staren

om vat te krijgen op dit tijdsgewricht

leg ik wat woorden vast in een gedicht

als poging om de onlust te verklaren         

maar leven in een vers stuit op bezwaren   

vandaar dat ik mij anderszins verplicht

en mee zal trekken met het wijkend licht               

tot in de eeuw van de Salons, de jaren

waarin blank marmer onbeschaamd zou stoeien

met de bronzen gloed van de Romantiek

waar rechters zich met B* zouden bemoeien          

vanwege zijn onkuise symboliek

een eeuw waarin de kunsten konden bloeien   

en ik, die alsmaar zweef op haar thermiek    

*B staat voor Charles Baudelaire (1821 - 1867), hij werd veroordeeld

voor zes gedichten omdat ze in strijd werden geacht met de goede zeden

Terwijl de regen zich een weg baant

naar moeder aarde, dwingt de wind

haar tot frivoliteiten zoals het kussen

van vreemde gezichten en het

onbedaarlijk gutsen langs chique

gevels. Daar ik uit een klein land kom

waar de noordelijke neerslag je hart tot

huilen maant en de architectuur alle

gratie ontbeert omdat er de zin voor het

schone ontbreekt, klimt mijn blik langs

de kathedralen van het geloof de natte

hemel in. De natte hemel van het rijke

Parijs. Alle vrouwen zijn hier mooi. Vele

musea verlichten je geest en maken

hongerig naar de liefde. Bedevaartgangers

bezoeken het graf van hun idool op een

drukke dodenakker, soms passeer ik het

standbeeld van een dichter. Proust woont

hier niet meer maar elke dag waaien zijn

woorden over de Place Vendôme op de

moderne klanken van een verlangen naar

ontroostbaarheid 

Grafschrift

Zij die de planten

op je graf vertrapt

zo ook de zoden

en het grind betreedt

ja, zelfs het marmer

van je zerk ontwijdt

– dat ingesnoerde

minnaressenvlees! –

uit wellust bloemen

bij de buren gapt

je laatste rustplaats

afdekt met haar kleed

dan op je tombe neerhurkt

– puur uit nijd –

en zich ontredderd

afmat bij je, Kees…?