Ze is niets voor jou, want een fladderaar als zij
kan niet denken aan een langere termijn.
Één moment kan alles zijn, euforie, maar verandert dan in

spijt.
Het bevalt een tijdje maar dan komt de spanning tot een

einde.
Ze is bang zich toe te wijden aan iets
en zorgt krampachtig dat ze niet haar vrijheid verliest.
Dus zelfs wanneer jij haar versiert en het klikt,
zal ze zweren dat niet aan jou ligt...

Ze laat zich leiden door, whatever, waar ze zin in krijgt.
Maar wat ze onderneemt, heeft zelden een begin of eind.
Ze kan zich laten gelden als er prikkels zijn.
Zo'n type dat liever zapt als jij een film kijkt;
te vluchtig om vangen, berucht om haar verlangen,
nooit geleerd de lage vruchten daar bewust te laten

hangen.
Een meisje dat de kleuren van haar haren graag verandert.
Te impulsief om ooit iets rustig aan te vangen.

Ze verzint, ze verslindt, ze is een vlinder.
Begin er niet aan vrind, iedereen bemint 'r.
Ze is spontaniteit, ze is spanning, ze is waaien met de wind.
Windt mannen om haar vinger, weet niet waar ze aan

begint.

Ze bevindt zich in het dichterlijke midden tussen vrouw en

kind,
vandaar dat ze makkelijk vertrouwen wint.
Maar uiteindelijk gaat ze onstuimig heen,
omdat ze het benauwend vindt als je haar de ruimte geeft.

Er zijn kappers met een rocksterrenstatus in Rotterdam. Soms zou je vergeten wie de gewone mensen knipt.

Aan de rand van mijn buurt, waar de huizen goedkoper worden en parkeren nog gratis is, kom ik eens per drie weken in kapsalon Lida. Er zitten vaak mensen aan de tafel aan de raamzijde van het pand. Niemand benoemt er de beleving en niets doet denken aan een wachtrij.

Bij Lida kun je altijd binnen lopen. Soms opent ze wat later, maar dat geeft niet. Hoeder van een plaats om te onthaasten met een kleine conversatie. Ze vraagt of je wat wilt drinken – twee keer – en hoe het met je gaat. Ze meent het.

Ter hoogte van haar schouders krult haar kapsel naar haar kin. Ze draagt een witte jas tot aan haar middel. Haar bril hangt met een touwtje om haar nek. Deze zet ze op tijdens het afwerken van de randjes.

Mijn moeder heeft er één keer haar haren laten doen, voor een bruiloft. Sindsdien vraagt Lida steevast hoe het met haar gaat. Soms zie ik in haar de Perzische versie van mijn moeder. Evenveel jaren op de teller, hetzelfde rustgevende spreektempo en nooit te veel op de voorgrond.

Soms probeer ik de aanwezigen te categoriseren, met wie ze Perzisch spreekt en met wie Nederlands. Hoe de verhoudingen zijn in de zaak. Vriendin, collega, kennis, klant, haar zoon, stagiair of dochter. Het lukt me nooit de relatiestructuur te doorgronden, maar vragen zal ik het niet. Het lukte me evenmin op bezoek bij de gezinnen in verre landen waar ik te gast was, wie er nou oom was en tegen wie er oom werd gezegd. Die hang naar kaders is een gekke gewoonte.

Lida vraagt me de groeten te doen aan mijn moeder. Naar de mensen aan de tafel knik ik. Ook vandaag wordt hier de Leesmap niet gemist.

Minstens twintig zelfportretten
schildert Vincent in Parijs.
Vingeroefeningen in intense kleuren
en niet langer meer een harmonie van grijs.

Via de cafés en boulevards,
het platteland langs de Seine,
tot impressies van de kleuren
van de velden van Asnières.

Hij is vóór twaalven in het Louvre,
wacht niet op een groter appartement,
ziet de werken van Monet,
bekijkt honderden gezichten op beroemde plaatsen,
voert zijn penseel steeds losser,
portretteert de postbode,
vecht met Gauguin om een cafébazin
en exposeert met vrienden van de Petit Boulevard.

Een arts stelt vast dat hij lijdt aan acute manie
met visuele en auditieve hallucinaties.

Hij schildert zijn slaapkamer in het gele huis in eenvoudige

kleurvlakken

in complementair oranje, blauw, geel violet, rood en groen
en schrijft dat hij met al deze tonen een absolute rust
heeft willen uitdrukken.