Ik draag vandaag

onze tijd als een glas water

op handen naar je toe

en mag geen druppel morsen

want je dorst is zo groot

zoveel water kan ik nooit

voor je halen.

Maar morgen morgen

ga ik de wolken breken voor jou

het zal heel lang gaan regenen

ik bouw een boot voor jou en mij

met genoeg voedsel aan boord

ik zal je over de loopplank dragen

hoe zwaar je ook bent van verdriet

lief ik zal je dragen.

Vandaag heb ik je ontmoet

domme stomme arrogante dood

Ik heb je voor de eerste keer

aangeraakt met mijn handen

ik voel je kloppen in mijn hoofd

ik voel je stromen in mijn bloed

ik hoor je ook heel hard lachen

alsof je van mijn wanhoop geniet

maar trieste trieste zielenpoot

reken je niet rijk

ik ben niet bang voor jou

ik zal je ziek maken door hoop

ik zal je laten krimpen van de pijn

door mijn loflied op het leven

en we zullen wel eens zien

wie er wint

jij of ik

Vanuit mijn raam zie ik de zee

liggen, zo rustig als een dromende

vrouw op de bank. Soms buldert ze

van woede als ze schreeuwt naar

de hemel om een teken

Hier stond ik als kind water

uit de zee te scheppen en dacht

dat de zee morgen leeg zou zijn

Nu loop ik langs het strand

laat de tijd verwaaien in mijn hoofd

en verdwaal in een doolhof van verhalen

over een vergeten vroeger

God zweeft boven het water

en breekt het licht als brood

Onder de golven wonen geheimen

waarover niemand spreekt

maar iedereen weet

er is altijd de zee

want als alles verdwijnt

blijft alleen de zee